Registrer deg gratis nå ... Rask registrering!

• 

  filmdagbok subscriber 2023, May 12

  Då eg for kort tid sidan hadde eit gjensyn med ein gammal favoritt innanfor katastrofesjangeren, vulkanfilmen *Dante's Peak* med Pierce Brosnan og Linda Hamilton, kom eg like etter innpå *Twister* i ein samtale, og bestemte meg for endeleg å sjå han. Da *Twister* kom i 1996 kan det godt hende at han var imponerande. Massive tornadoar realisert for lerretet med den ypparste animasjonsteknologien tilgjengeleg, det er ikkje effektane det står på den dag i dag heller. Ikkje storleiken på tornadoane heller, deira øydeleggjande kraft går nærare innpå meg enn den fatale katastrofen (i) *2012*. Det som ikkje fungerer i *Twister* er forma på filmen. Det som kjenneteiknar så mange store filmar på 1990-talet, desse klisjeane, og karakterar så eindimensjonale at radioaktiv stråling får deg til å kjenne betre. Eg snakkar her om kombinasjonen av overdriving, graden av føreseie og karakterar som du ikkje likar av di dei manglar snev av fornuft i toppen. Det treng ikkje vere eit problem at filmar inneheld litt av dette, men i *Twister* er mangelen på spenning og irritasjonen frå karakterane dessverre for mykje av det gode. Grunnen til at eg tok det negative først er at eg rett og slett ikkje kan anbefale filmen, så om du blir prega av den innleiande kritikken har eg oppnådd det eg ville. Men eg skal likevel slenge på nokon positive ord på tampen, for å forsvare den middels karakteren. *Twister* har dramatikk. Han rettar søkelyset mot øydeleggingane naturen kan og stadig vil halde fram med å gjere. Tematisk er han interessant, og sjølv om det mest er tomme, kjappe ord og stilig datadilling, dukkar det opp eit par fakta her og der som er fint å ha med seg. Greia er likevel at alt dette og mykje meir kunne ein ha fått i et dokumentarprogram. Det største problemet, og det filmen vinn på, er at han er så gjennomsnittleg. Han er laga med ei stødig hand, men er uoriginal, effektane er gode, men blir misbrukt.